نگاه خیس
بی رحم شده است و به تمام دوست داشتنی هایم رد می گوید کمی من از او گلایه می کنم و کمی او از من ولی خدا مانند پدری مهربان هر دویمان را نوازش می کند و از بازگشت به سوی خودش برایمان حرف می زند و من و او هر دو در رویای فردا دعوا هایمان فراموشمان می شود او به فردایش لبخند می زند به مرگی که پلی است به نو شدن برایش ولی من گریه می کنم نمی دانم شاید اشک از جدایی ، طبیعت جسم است شاید از وقتی که آدمیزاد از عرش به فرش تبعید شد نمی دانم شاید هم از وقتی که ... گاه خسته می شوم از جسم بودن از اینکه مثل روزهای گذشته نمام وجودم را روی یک بدن بی جان خالی کنم شب ها صدای ناله هایش به گوشم می رسد کمرش دیگر طاقت مرا ندارد... می دانم ولی خم به ابرویش نمی آورد می ترسد ، ترکش کنم سنگین شدم ، باید سبک شوم باید دستم به آسمان برسد ... 
| قالب برای بلاگ |
جاذبه خاک به ماندن میخواند وآن عهدباطنی به رفتن،عقل به ماندن میخواند و عشق به رفتن…واین هر دو را خداوند آفریده است تا وجود انسان در آوارگی وحیرت میان عقل و عشق معنا شود. شهید سید مرتضی آوینی