نگاه خیس
کاش می شد تمام واژه های دنیا را پاک کرد تا دیگر اسیر واژه های دنیا نشوم و حرف ها راه بغض را نگیرند آقا جان از بازی با کلمات که خسته شوم به تو می رسم ، به انتظارت به اشک هایت که این دل را سخت به لرزه در می آورد و بهار را برای چشم هایم تلخ میکند و باز برای هزارمین بار چشم هایم می لغزند و طوفانی از اشک را در گونه هایم جاری می سازند اصلا بهاری که مزین به دیدار تو نباشد که بهار نیست ورود و خروج یک فصل است یا اصلا یک تکرار بی نتیجه بهاری که آغشته به خون مادر است بهاری که بغض تو در گلویش نشسته است که خنده ندارد آقا جان اشک های آسمان هر روز به یاد مدینه به یاد آن روز های سر تاسر ماتم زمین را خیس می کند و یاس هارا کبود تر و منتظرانت بی خیال راه می روند و به هم تبریک می گویند ولی دریغ از یک تسلیت به تو و من می ترسم برایت آقا جان برای چشمهایت .... چقدر کاغذ حرف هایم بزرگ است نگاه کن یک سال دل گرفتگی را در آغوش خود گرفته است یک سال دریا را از گوشه گوشه حرف هایش رود کرده است و چقدر آرام می کند حرف هایش گوش کن دارد درد دل می کند بامن با همدمش و هیچ وقت نگاه سفیدش سیاه نمی شود با خط خطی های من بو کن بوی بهار به خود گرفته است و به یادم می آورد بهار سال پیش را که خودش را زیر گام های افکار من انداخته بود و یک به یک قلم می زد خاطرات را ، حرف ها را لمس کن کلمه به کلمه ی حرف هایش می لرزد در این آخر کاری ها سردش شده خاطرات بیشتر عذابش می دهند کاش می توانستم این چند روز آخر کار را زودتر تمام کنم تا آرام شود ... گام هایت را آرام بردار تا مبادا شقایقی با شنیدن نوای آمدنت ذوق مرگ شود آهسته نزدیک شو نزدیک و نزدیک تر نزدیک دل سرد این زمستان نزدیک به دست های یخ زده ی دخترک قصه هایم نزدیک شو نزدیک به آدم برفی آب شده نزدیک به گل های خشک روسری مادربزرگ آمدنت زنده می کند زندگی را بیا ، وقت آمدن است راه به انتظار تو زمین و زمان را به هم ریخته است نزدیک شو به آرزو های یخ زده ی زمین نزدیک شو بهار من 
| قالب برای بلاگ |
جاذبه خاک به ماندن میخواند وآن عهدباطنی به رفتن،عقل به ماندن میخواند و عشق به رفتن…واین هر دو را خداوند آفریده است تا وجود انسان در آوارگی وحیرت میان عقل و عشق معنا شود. شهید سید مرتضی آوینی